Camino afterlife
1 augustus 2016 - Tilburg, Nederland
Het lopen van een deel van de camino is een bijzondere ervaring geweest voor me. Het lopen zelf was een fysieke uitdaging. Erg getraind was ik niet en het lopen met 13 kilo op mijn rug heb ik als best zwaar ervaren.
Ik had me dan ook heilig voorgenomen om mijn rugzak te gaan verlichten. Tja. Als ik mijn lijstje nu bekijk, staan er eigenlijk alleen maar meer dingen op (tentje mee) of zwaardere dingen (een donzen slaapzak waar ik in pas en die me ook warm houdt in plaats van het dunne lichtgewicht dingetje dat ik bij me had). Dat schiet nog niet zo op dus....Misschien toch maar es de cursus 'minimalistisch pelgrimeren' opzoeken....
Het kostte wat moeite, maar nu houd ik het wandelen redelijk bij. Het haalt het natuurlijk niet bij dagelijks een kleine 20 km lopen, maar er zit regelmaat in. Ik loop minstens één keer per week 12-15 km, elke dag minstens 20 minuten (heen en weer naar mijn werk) én heb mezelf als doel gesteld dat ik 1 x per maand 2 dagen achter elkaar ga wandelen. September staat al, dan loop ik mee met het pelgrims weekend georganiseerd door de pelgrimshoeve in Vessem. Voor augustus ga ik nog iets leuks vinden. Het doet me goed om buiten te zijn en de beweging past me ook erg goed. Ik heb er zogezegd een nieuwe hobby bij en ik word er nog steeds elke keer erg blij van.
De mentale uitdaging gaat ook na de camino door. Tijdens de camino heb ik ervaren hoe fijn het is om letterlijk mijn eigen pad te bewandelen. Ik kan nog wel eens de neiging hebben om me te richten op anderen of op wat ik denk dat anderen denken dat ik zou moeten doen (......volg je het nog?). Dat was dan ook één van de redenen om in mijn eentje te gaan wandelen, zodat ik zou ervaren hoe dat zou zijn.
Ik vond het erg fijn, heb ontdekt dat ik prima gezelschap voor mezelf ben, dat ik uitstekend mijn weg kan vinden en er ook om kan lachen als dat even niet lukt. Ik maakte een ander plan als de omstandigheden daar om vroegen, vond mezelf af en toe erg zielig en pepte me weer op als dat wat te lang duurde.
Fantastisch om dat allemaal te ervaren!
Eenmaal thuis dacht ik dat ik dat lekker vast kon houden.
Was me dat een tegenvaller......ik viel pardoes weer in mijn oude gedragingen en denkpatronen. Met één groot verschil: nu had ik ervaren hoe het óók kon zijn, hoe fijn ik me dan voelde. Het lijkt wel alsof dat extra frustrerend is, weten hoe het kan en dat het dan niet lukt, bewust onbekwaam dus.......grr!
Hier zit ik nog middenin, vertellen hoe het afloopt kan ik daarom nog niet. Wordt vervolgd...
Wat ik wèl al kan zeggen, is dat de ervaring op zich voor mij levensveranderend lijkt te zijn. Natuurlijk zijn er al heel wat processen en ervaringen aan vooraf gegaan, toch lijkt dit een keerpunt.
In mijn dagelijks leven probeer ik ook steeds meer mijn eigen pad te bewandelen. Keuzes te maken vanuit mijzelf. Alleen op weg en mijn route vinden. Een verkeerde weg inslaan, twijfelen, toch maar teruglopen om dezelfde weg weer in te slaan maar nu met vertrouwen. Of een andere weg nemen.
Het lukt de ene keer beter dan de andere keer. En in mijn relaties met anderen zorgt het soms voor de nodige spanningen, Ik doe namelijk dingen die ik niet gewend ben én die anderen niet gewend zijn van mij. Soms vind ik het doodeng en uit angst mensen kwijt te raken, neig ik er naar andermans pad maar weer te bewandelen....om dan al snel te voelen dat dat niet meer klopt, niet meer lukt, niet meer kan.
Om mezelf te ondersteunen hierin ben ik een plan aan het maken. Met daarin een lange termijn doel (zeg maar het lopen naar Santiago de Compostela), een middellang termijn doel (het lopen naar Reims), een kort termijn doel (de route van de dag) en dat dan weer terugbrengen tot tussendoelen (hoe loop ik, waar zijn mijn pauzes, wanneer ga ik eten, etc.). Dat is namelijk nog iets wat ik ervaren heb tijdens het wandelen, dat het mij helpt om zo'n groot doel te hebben en dat weer op te knippen in tussendoelen. Een waardevolle ervaring. Die ik als kennis op zich natuurlijk al wel wist, en toch doet de ervaring zoveel meer. Dat geldt eigenlijk voor het hele leven: ik kan wel vanalles weten, het gaat uiteindelijk toch om de ervaring en om wat ik daarbij voel en gewaar wordt.
Mijn camino gaat dus nog gewoon door. Elke dag weer. En ik verheug me er op om misschien dit jaar en anders volgend jaar weer een stuk van de echte camino te lopen!
Ik had me dan ook heilig voorgenomen om mijn rugzak te gaan verlichten. Tja. Als ik mijn lijstje nu bekijk, staan er eigenlijk alleen maar meer dingen op (tentje mee) of zwaardere dingen (een donzen slaapzak waar ik in pas en die me ook warm houdt in plaats van het dunne lichtgewicht dingetje dat ik bij me had). Dat schiet nog niet zo op dus....Misschien toch maar es de cursus 'minimalistisch pelgrimeren' opzoeken....
Het kostte wat moeite, maar nu houd ik het wandelen redelijk bij. Het haalt het natuurlijk niet bij dagelijks een kleine 20 km lopen, maar er zit regelmaat in. Ik loop minstens één keer per week 12-15 km, elke dag minstens 20 minuten (heen en weer naar mijn werk) én heb mezelf als doel gesteld dat ik 1 x per maand 2 dagen achter elkaar ga wandelen. September staat al, dan loop ik mee met het pelgrims weekend georganiseerd door de pelgrimshoeve in Vessem. Voor augustus ga ik nog iets leuks vinden. Het doet me goed om buiten te zijn en de beweging past me ook erg goed. Ik heb er zogezegd een nieuwe hobby bij en ik word er nog steeds elke keer erg blij van.
De mentale uitdaging gaat ook na de camino door. Tijdens de camino heb ik ervaren hoe fijn het is om letterlijk mijn eigen pad te bewandelen. Ik kan nog wel eens de neiging hebben om me te richten op anderen of op wat ik denk dat anderen denken dat ik zou moeten doen (......volg je het nog?). Dat was dan ook één van de redenen om in mijn eentje te gaan wandelen, zodat ik zou ervaren hoe dat zou zijn.
Ik vond het erg fijn, heb ontdekt dat ik prima gezelschap voor mezelf ben, dat ik uitstekend mijn weg kan vinden en er ook om kan lachen als dat even niet lukt. Ik maakte een ander plan als de omstandigheden daar om vroegen, vond mezelf af en toe erg zielig en pepte me weer op als dat wat te lang duurde.
Fantastisch om dat allemaal te ervaren!
Eenmaal thuis dacht ik dat ik dat lekker vast kon houden.
Was me dat een tegenvaller......ik viel pardoes weer in mijn oude gedragingen en denkpatronen. Met één groot verschil: nu had ik ervaren hoe het óók kon zijn, hoe fijn ik me dan voelde. Het lijkt wel alsof dat extra frustrerend is, weten hoe het kan en dat het dan niet lukt, bewust onbekwaam dus.......grr!
Hier zit ik nog middenin, vertellen hoe het afloopt kan ik daarom nog niet. Wordt vervolgd...
Wat ik wèl al kan zeggen, is dat de ervaring op zich voor mij levensveranderend lijkt te zijn. Natuurlijk zijn er al heel wat processen en ervaringen aan vooraf gegaan, toch lijkt dit een keerpunt.
In mijn dagelijks leven probeer ik ook steeds meer mijn eigen pad te bewandelen. Keuzes te maken vanuit mijzelf. Alleen op weg en mijn route vinden. Een verkeerde weg inslaan, twijfelen, toch maar teruglopen om dezelfde weg weer in te slaan maar nu met vertrouwen. Of een andere weg nemen.
Het lukt de ene keer beter dan de andere keer. En in mijn relaties met anderen zorgt het soms voor de nodige spanningen, Ik doe namelijk dingen die ik niet gewend ben én die anderen niet gewend zijn van mij. Soms vind ik het doodeng en uit angst mensen kwijt te raken, neig ik er naar andermans pad maar weer te bewandelen....om dan al snel te voelen dat dat niet meer klopt, niet meer lukt, niet meer kan.
Om mezelf te ondersteunen hierin ben ik een plan aan het maken. Met daarin een lange termijn doel (zeg maar het lopen naar Santiago de Compostela), een middellang termijn doel (het lopen naar Reims), een kort termijn doel (de route van de dag) en dat dan weer terugbrengen tot tussendoelen (hoe loop ik, waar zijn mijn pauzes, wanneer ga ik eten, etc.). Dat is namelijk nog iets wat ik ervaren heb tijdens het wandelen, dat het mij helpt om zo'n groot doel te hebben en dat weer op te knippen in tussendoelen. Een waardevolle ervaring. Die ik als kennis op zich natuurlijk al wel wist, en toch doet de ervaring zoveel meer. Dat geldt eigenlijk voor het hele leven: ik kan wel vanalles weten, het gaat uiteindelijk toch om de ervaring en om wat ik daarbij voel en gewaar wordt.
Mijn camino gaat dus nog gewoon door. Elke dag weer. En ik verheug me er op om misschien dit jaar en anders volgend jaar weer een stuk van de echte camino te lopen!
maar niet afterlife , je staat er middenin, volg het met belangstelling en leer je beter kennen , met liefde omrand.
Pa
Mooi stukje schreef je over je ervaringen tijdens en na de Camino . Ben benieuwd naar het vervolg van je ontwikkeling. Ik zou je graag willen volgen.
Hartegroet,
Elisabeth