Ladakh 3/8

We zijn gisteren aangekomen in Ladakh en wát een belevenis was dat! Helaas wel met z'n zessen ipv zevenen omdat één van ons geveld werd door een longontsteking, heel vervelend en verdrietig!
We vertrokken 's morgens om 7 uur zodat we op tijd aan zouden komen bij onze overnachtingsplek in een tentenkamp tussen Manali en Leh in. Ieder een eigen tentje met zelfs een badkamer erin was het idee. Na een uur rijden  kwamen we bij een controlepost waar we een permit moesten laten zien en die had onze chauffeur niet. We reden in een soort van konvooi met 2 andere taxi's met Indiase gezinnen en ook zij hadden de permit niet. Er stond ook een groepje Zwitserse motorrijders die op een gehuurde motor vanuit Dehli naar Leh aan het rijden waren en ook zij waren permit-loos.  De Indiase beambte met wie ik even sprak deed er een beetje smalend over: het was algemeen bekend dat je op dinsdag niet de Rothangpas over kunt  zonder permit en dat hadden onze chauffeurs moeten weten. Het kwam omdat het Indiase leger dan oefeningen of verplaatsingen doet in het gebied.  Logisch natuurlijk dat je er dan met permit wèl door mag....
De chauffeur reed zonder ons iets te zeggen (hij bleek nauwelijks engels te spreken) met de 2 andere chauffeurs terug naar Manali om de permits te halen. Uiteindelijk gingen we met ruim 3 uur vertraging verder.
En toen was het de berg op. Er is één weg en die is niet zo breed. En heeft geen vangrails. En best wat kuilen en hobbels en niet zo heel veel asfalt eigenlijk. En het is echt heel steil! De eerste uren heb ik toch wel enigszins verstijfd van angst op mijn stoel gezeten. Daarna dacht ik: ach, ik ben tenminste in een prachtige omgeving! Want prachtig was het! De eerste pas lag voornamelijk in de wolken, maar eenmaal over het hoogste punt heen scheen de zon....geweldig! Het landschap veranderde bijna na elke bocht.

Omdat we veel later waren, zouden we het fijne tentenkamp niet op tijd halen en in het donker doorrijden was geen optie. Dus reden we door tot we bij een overnachtingsplek kwamen. Drie grote tenten naast elkaar waar je met z'n 20-en ofzo knusjes naast elkaar slaapt...geen douche,  wc was een gat in de grond of gewoon buiten, in dezelfde ruimte koken op een kerosine kachel en ook de elektriciteit kwam van een generator op kerosine. Ik was ondertussen redelijk bevangen door hoogteziekte (we zaten op ca 4200 meter hoogte) en de kerosine dampen maakten het niet beter. Het idee was dat we met de 2 andere Indiase families van de andere busjes bij elkaar zouden slapen.....dat was ons iets teveel onderdompeling in de Indiase cultuur dus sliepen wij met z'n zessen (en later bleek de 3 chauffeurs) in zo'n grote tent. Of nou ja slapen.....het was klam en koud en ik was best ziek. We hebben met 3 van ons middenin de nacht onder een prachtige sterrenhemel zitten piesen buiten en kregen daar enorm de slappe lach van! Om 5 uur waren we wakker en trommelden we ook de chauffeur uit z'n slaap omdat we er weg wilden. Dag 2 was qua landschap zo mogelijk nog mooier en zijn we de één-na-hoogste pas van de wereld overgereden, 5346 km als ik me niet vergis....heel bijzonder en ook best weer voelbaar. Daarna waren we in Ladakh en prompt was de weg ook ineens fantastisch....vers geasfalteerd en we reden als een zonnetje. De aanleiding dat die weg zo goed is is iets minder fijn want heeft te maken met de grensbewaking. Die motorrijders vind ik enorm stoer, want het rijden op de weg is echt behoorlijk pittig. We kwamen zelfs wat fietsers tegen....respect doordat niet alleen de weg moeilijk is, maar de hoogte je dan ook nog parten speelt. Levensgevaarlijk als je het mij vraagt. Hemelsbreed is het zo'n 170 km, met de auto doe je er dus 2 dagen over en met de fiets een dag of 10.

Ladakh is qua sfeer meteen heel anders: rustig, fris en zo mogelijk nóg mooier....adembenemend mooi! Ik kon en kan niet ophouden met kijken en foto's maken. Zo ruig. Zo leeg. Zo onwerkelijk.
Eind van de middag kwamen we aan in een guesthouse bij Tibetaanse nonnen dat gerund wordt door een Nederlandse vrijwilligster....wat een zegen was dat: schoon, fris, rustig, allemaal een eigen kamer wat echt heerlijk was na de nacht die we achter de rug hadden.
Na een heerlijke maaltijd en douche was het dan ook heerlijk slapen!

Vandaag ben ik samen met een van de dames, na een koffie op de enige (en zeer sjieke) plek hier in de buurt met wifi naar het Thiksey klooster gegaan waar we dus vlakbij zitten. Fantastisch! Sereen. Lieflijk. Prachtig. Indrukwekkend. Ik werd erdoor geraakt en kan bijna niet geloven dat ik hier ben. En hoe hoger je komt, des te prachtiger het uitzicht over de vallei van de Indus. Onwerkelijk mooi! Hier ging ik voor en ik geniet er enorm van.

Zaterdag gaan we naar Hemis waar ook weer geen wifi zal zijn. Heb zelfs geen netwerkverbinding en kan dus geen sms-jes versturen of ontvangen. Dat helpt aan de ene kant om meer hier te zijn en is aan de andere kant wel een beetje afkicken...