wandeldag 25-26
5 oktober 2016 - Méry-sur-Seine, Frankrijk
Het was moeilijk afscheid nemen van Joyeux, hij wilde zo graag blijven spelen en ik eigenlijk ook.....maar ik had bijna 23 km voor de boeg en rukte me dus los van de atmosphère Joyeux om Anglure te gaan bereiken. Het is een voor mijn doen langere etappe en ik heb een paar blaren die maar geen afscheid van me willen nemen en dat maakt het lopen er niet fijner op. Maar, ik heb mazzel, een man loopt op me af en vertelt dat de route erg drassig is en ik beter de gewone weg naar Venday kan nemen, dat scheelt alweer een kilometer!
Vandaag neem ik afscheid van de heuvels en wijngaarden en kom ik in het land van de Marne, akkers, akkers en electriciteitspalen en nog meer akkers, dat is zo ongeveer het uitzicht. De route is saai, veel kilometers langs een voormalige spoorlijn. Al snel denk ik "bored now" om met de woorden van een collega te spreken. Dus doe ik wat ik tot nu toe nog niet eerder als prettig ervaren heb tijdens het wandelen: ik zet muziek op. Het voordeel van lopen tussen akkers en nog eens akkers, is dat ik keihard mee kan blèren.....niemand die me hoort! Af en toe doe ik er een dansje bij....niemand die me ziet ☺
Vannacht sliep ik bij mme Finot....ik was al 'gewaarschuwd', maar wat een ontzettende lieverd is dat! We praten over vanalles en nog wat, bijv. over verlies en verdriet omdat haar man 5 maanden geleden overleden is. Maar ook over muziek, over André Rieu en Botacelli en elke dag wakker worden met liedjes in je hoofd.....haar liedje van vandaag is van Celine Dion, het mijne van Michel Fugain (of eigenlijk al sinds ik in Frankrijk ben....zo jammer dat ik de tekst nauwelijks ken). Hoe gaaf is het als je met een grande dame een gesprek kunt hebben over liedjes in je hoofd en wat muziek met je doet?! Dat vind ik nu één van de bijzondere aspecten aan het pelgrimeren, al die bijzondere gewone mensen die ik tegenkom. Het sterkt me in de overtuiging dat ik met iedereen wel iets gemeenschappelijks kan vinden. De levens van Mme Finot en mij verschillen namelijk enorm met elkaar. En toch vinden we elkaar in zoiets moois als muziek en gevoelens die universeel zijn.
Na een hartelijk afscheid van Mme Finot en haar lieve hondje Milla ga ik op pad naar Mery-sur-Seine. Ik heb een beetje haast, want als ik er om 12 uur ben, kan ik mee-eten met de heren van de communauté waar ik komende nacht slaap. Het is slechts 12 km van Anglure maar ik ben wat later vertrokken dan gepland en loop flink door. Door een landschap dat haast Nederlands aandoet. Weilanden, akkers en populieren en wat later langs een kanaal. Ik ben er bijna volgens mij en wil op mijn telefoon kijken hoe laat het is...om te ontdekken dat ik die niet meer heb.....meteen schiet door me heen dat ik hem verloren moet hebben toen ik mijn vest uitdeed, geen idee alleen hoe ver terug dat was. Ik voel de paniek en schrik in mijn lijf en kies ervoor om zonder rugzak terug te lopen, dan ben ik immers sneller. Mijn hoofd slaat op hol: wat moet ik zonder telefoon? Hoe moet ik dan laten weten waar ik slaap? Dan kan ik geen foto's meer maken! Ik heb de belangrijkste telefoonnummers helemaal nergens opgeschreven! En nu laat ik mijn rugzak achter...straks is die weg, wat moet ik dan? Het raast allemaal door me heen en daarna kan ik relativeren en ga ik om te beginnen mijn telefoon vinden in plaats van zoeken. Dat lukt dan ook prima.....gelukkig maar!
Ietsje later dan gepland kom ik aan bij André en Jean waar ik meteen mag aanschuiven voor het warme eten. En alweer ben ik bij mensen waar ik me meteen thuis voel en op mijn gemak ben. André laat me de documentaire "Demain" zien die ik ook al zo hoopvol vind. Al met al voel ik me gezegend en gekoesterd en op mijn plek terwijl ik zo onderweg ben......heerlijk!
Succes met lopen en schrijven, een dag geen nieuw stukje voelt meteen als gemis hier.
Buen camino! X