Dag 22

En dan is het alweer dag 22.....en vandaag heb ik 22 km gelopen :) Van Chateau-Porcien naar Bazancourt. Door velden met rogge, haver, koolzaad en maïs. Van dorp naar dorp door verder uitgestrekte akkers waar je alleen af en toe een vogel hoort of twee verschrikte haasjes ziet. De laatste dagen lopen we met 4 pelgrims dezelfde etappes. Ieder in ons eigen tempo, maar we komen elkaar telkens tegen. Wilke en Willemien zijn echte die-hards: ze kamperen en doen dat bijna altijd zomaar ergens.  Dat vragen ze aan de bewoners of in het gemeentehuis of mensen wijzen hun een mooi plekje aan. Ze koken ook zelf, alleen is hun gasflesje leeg en pas in Reims kunnen ze een nieuwe kopen (of ze moeten 12 km omlopen, dat vinden ze een tikje teveel). Hun wandeltempo ligt ook best hoog, ik houd ze niet bij. Een gezellig stel dat in 3 maanden zo ver mogelijk probeert te komen.

Dan hebben we Stan, een Belg die net als ik alleen loopt. We delen nu al drie nachten de overnachtingsplek: afgelopen nacht in de gite, een gratis plek om te slapen vanuit de gemeente. De nacht ervoor in een geweldig enorm oud lemen huisje uit 17 nóg wat en zo zag het er ook uit, vol met oude spullen, mooie houten kasten en bedden en een prachtig oud balkenplafond. En het kraakte dat het piepte, de vloeren en trap liepen schuin af en de deuren sloten niet helemaal. Komende nacht slapen we in hetzelfde hotel. De gite afgelopen nacht deelden we met Erik, een ander pelgrim, alleen loopt hij naar Rome. Met zijn drieën in een hok zonder raam dat open kan en ik onderin een stapelbed met Stan boven me, het was een ervaring zullen we maar zeggen. ....ik heb geen oog dichtgedaan. In Spanje zijn dergelijke slaapgelegenheden heel normaal, zalen met stapelbedden waar je met 20, 30 of misschien nog wel meer mensen tegelijk slaapt. Ik moet er nog even niet aan de denken eerlijk gezegd. Maar het zal vast wennen als je er eenmaal bent.

Zo merk ik dat ik nu in een soort van ritme begin te komen, ik noem het maar het pelgrimsritme. Opstaan, ontbijt, spullen pakken, wandelen, aankomen op de slaapplek, douchen, wasje doen, eten, schrijven/kletsen, slapen. Ook mijn hoofd lijkt leger, mede misschien wel door dat ritme. En doordat ik afgelopen donderdag een dip had, ik noem het maar mijn pelgrimsdip. Het regende, ik voelde me alleen na het fijne intermezzo bij Fons en Ingrid&Peter en vroeg me af waarom ik dit ook alweer wilde. In de regen ging ik op pad en de dag werd fijner en fijner. Eerst ontmoette ik de andere 3 pelgrims onderweg en kon ik mijn frustratie een beetje kwijt, die overigens herkend werd door de anderen.....altijd fijn!  Daarna kwam ik dus terecht in het prachtige huisje. Het is van een Frans gezin dat in Charleville woont. Het Nederlandse stel dat een paar huizen verderop woont, regelt alles en bij hun konden we mee-eten. Drie soorten groenten (heerlijk, is in Frankrijk nog niet zo gewoon om bij het uiteten veel groenten te krijgen) en een overheerlijke gehaktbal! De gastheer was ex-marinier en Stan ex-vrachtwagenchauffeur. ....Zij zorgden voor de verhalen. Naarmate de dag vorderde werd mijn gemoed lichter en lichter. .....ik was blij dat ik weer op pad was gegaan!

De afgelopen dagen heb ik dus eerst met Stan en onze gastheer en -vrouw gekletst tot wel 22 uur en gisteravond hebben we met zijn vijven gegeten...superleuk. Ook fijn om ervaringen met medepelgrims te kunnen delen. En tegelijk is het ook een soort van druk, met allerlei verhalen en meningen. Ik merk dat het weer even genoeg is voor mij. En ik miste het ook om mijn eigen verhaaltje te schrijven. Dus zit ik nu weer even te tikken, ga ik zo met Stan eten en morgen, de dag dat ik mijn doel bereik, ga ik weer mijn eigen weg. Die overigens niet meer zo lang is. Heb nog niet besloten wat ik ga doen na morgen. Terug naar huis nadat ik Reims bereikt heb of nog een beetje doorlopen. Beide opties hebben iets aantrekkelijks. En dat het na morgen afgelopen is voor nu, lijkt heel onwerkelijk.

Ergens morgen ga ik het vast beslissen! Nu eerst lekker eten en vooral heel lekker slapen hoop ik.